Hoewel tegenwoordig de teelt van de uitjes grotendeels is gemechaniseerd, werd er 100 jaar geleden nog gezaaid met behulp van paard en wagen. Alle overige werkzaamheden werden met de hand gedaan – van het onkruid wieden, het rooien van de uitjes tot het schillen ervan. Om de zilveruitjes langer te bewaren werden ze in pekel ingelegd en bewaard in oude eiken whiskyvaten.

Een goed beeld van hoe het er in die tijd aan toe ging wordt geschetst in het boek “Merijntje Gijzens Jeugd”van A.M. de Jong: “de uitgetrokken en opgekrabde uitjes werden van de stelen gewrongen en in een mand gegooid ….de volle manden werden uitgestort op het afgewerkte baantje…dan werd ze met vlakke hand over de harde grond geroefeld tot alle velletjes eraf waren. En de bolletjes blank en glinsterend als zilver werden...”